بجز دما ، رطوبت نیز در رس کردن عسل خالص نقش دارد. آنچه در عسل طبیعی متبلور می شود در واقع گلوکز هیدرات است و میزان آن به مقدار رطوبت و آب عسل بستگی دارد. به طور مثال عسل های طبیعی مازندران به دلیل رطوبت بالا تقریبا بعد از دو ماه شکرک می زنند ولی عسل های طبیعی البرز رطوبت کمتری داشته و حتی ممکن است تا یکسال شکرک نزنند.

میزان گلوکز موجود در عسل طبیعی نیز عامل مهمی در تعیین زمان شکرک زدن عسل است. هر چه گلوکز عسل خالص بیشتر باشد زودتر رس می کند. مثلا عسل اقاقیا که گلوکز کمی دارد حتی پس از چهارسال نیز ممکن است شکرک نزند ولی عسل اصل کلزا و عسل خالص آفتابگردان که گلوکز زیادی دارند پس از چند هفته می توانند شکرک بزند.

اجسام و مواد خارجی مانند ذرات موم، گرده گل ، گرد و غبار و... نیز می توانند به عنوان هسته های تبلور عمل کرده و شکرک زدن یا متبلور شدن عسل طبیعی را تسریع کنند.

دقت کنید که عسل طبیعی با موم (عسل مومی یا عسل شان ) نیز می تواند شکرک بزند. معمولا عسل مومی قدیمی و سیاه زودتر از عسل مومی تازه شکرک می زند.

با توجه به موارد فوق شهد عسل و گیاهی که از آن شهد و گرده گل بدست آمده نقش مهمی در زمان شکرک زدن یا رس کردن عسل طبیعی دارد.